ในแง่เทคโนโลยีอาวุธ ปืนสมัยก่อนมันยิงได้ไกลกว่าธนู แต่ยังไม่มีเกลียวลำกล้อง ทำให้ยิ่งไกลยิ่งขาดความแม่นยำครับ เลยต้องรวมกลุ่มกันยิง ตอนหลังพอปืนมันมีเกลียวลำกล้อง มีศูนย์เล็ง ยิงได้แม่นในระยะไกลขึ้น แถมยังมีปืนกลขึ้นมาอีก ทำให้ต้องหลบเข้าที่กำบังหรือลงหลุมกันไปครับ

เสริมอีกนิดหนึ่งนะครับ  กระสุนปืนในสมัยก่อนเป็นก้อนตะกั่วกลม ๆ ที่ถูกส่งไปด้วยแรงระเบิดของดินปืนไปแบบหวังผลได้ในระยะไม่กี่ร้อยเมตร  การบรรจุต้องกระทำจากปากกระบอกปืน  ซึ่งต้องยืนบรรจุ  ดังนั้น การยิงสู้กันของกองทัพจึงจำเป็นต้องยืนประจัญหน้ากันจะจะ  จึงจะสามารถยิงโดนกันได้  เพราะขืนยิงกันไกล ๆ ยังไงก็ไม่โดน  เสียของเปล่า ๆ ครับ

ต่อมาเมื่อได้มีการพัฒนาให้กระสุนมีหัวแหลมเรียวแบบในปัจจุบัน เรียกว่ากระสุนมินิ (มาจากชื่อผู้ประดิษฐ์ คือ เอเตียง มินิเย นายทหารกองทัพฝรั่งเศส สมัยปฏิวัติพระเจ้าหลุยส์) ลำกล้องปืนมีการเซาะเกลียวเพื่อเพิ่มความแม่นยำให้กับวิถีกระสุน  ทำให้อาวุธปืนมีอานุภาพร้ายแรงขึ้นจนการตั้งทัพยิงกันซึ่ง ๆ หน้าได้ก่อให้เกิดความเสียหายแก่กองทัพมากขึ้น  ในช่วงกลาง ๆ ศตวรรษที่ 19

แต่เมื่อมีการพัฒนากระสุนปืนให้มีปลอกกระสุนที่มีดินปืนบรรจุเสร็จพร้อมยิง (ยังกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพร้อมกิน) โดยบรรจุจากท้ายลำกล้อง พลปืนสามารถนอนยิงและนอนบรรจุได้  และหัวกระสุนก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นทองเหลือง ทองแดง ที่มีความแรงในการเจาะวัตถุต่าง ๆ มากขึ้น ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 การสู้รบแบบยิงกันจะจะก็ปิดฉาก  เพราะขืนยิงกันแบบนั้น ก็ตายหมดทั้งสองกองทัพครับ

ขอบคุณ สำหรับคำตอบครับจากทั้งสองท่านครับ สงสัยมานานแล้ว^_^

สงสัยปืนใหญ่สมัยก่อน  ยิงตกแล้วระเบิดด้วยหรือ?  ในเรื่องอื่นๆก็เห็นระเบิดกระจายเหมือนกัน  ที่ป้อมอลาโมก็ระเบิด  แต่มีบางฉากยิงโดนกำแพงลูกปืนกลมๆเด้งเลย

ได้ยินมาว่าเขาเอาไม้ใว้ให้แตกสะเก็ดก็มี(แบบศึกลาดหญ้า)

ใส่โซ่ไว้ยิงแล้วกวาดคนขาดระเนระนาดก็มี

จริงหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ

อืม ก็ถ้าดูๆแล้วตามหนังเราจะเห็นเป็นเหล็กตันๆ ผมก็ไม่ทราบว่ามันแตกได้ยังไง และจริงหรือเปล่า อย่างเรื่องนโปเลียน เป็นลูกกลมๆแต่พอยิงออก ทหารม้าวิ่งหน้ากระดานมาก็ล้มหมดเลยครับ หรือไม่ก็อาจจะขึ้นอยู่กับชนิดกระสุน เหล็กตันอาจจะไว้ยิงที่กำบังและแบบมีสะเก็ดเอาไว้ระเบิดออก จำได้ว่าบางทีก็เอาซุงยิงกันเลยครับ ลองดูตามเว็บอังกฤษน่าจะมีอยู่ครับ ที่อธิบายการทำงานของพวกปืนแบบนี้

ใกล้มาร์เก็ตการเด้นแล้วอีกไม่กี่สัปดาห์เองครับ

ขอร่วมแจมด้วยคนนะครับ  สำหรับเรื่องลูกกระสุนปืนใหญ่สมัยโบราณเท่าที่ทราบมาครับผม

ลูกกระสุนปืนใหญ่ในยุคที่ยังบรรจุดินขับและลูกกระสุนทางปากลำกล้องนั้น  ลูกกระสุนก็จะมี 2 แบบหลัก ๆ ครับ

คือแบบเป็นลูกเหล็กกลม ตัน ธรรมดา  สำหรับยิงทำลายสิ่งปลูกสร้าง เช่น กำแพง หรือ ที่กำบังครับ

อีกแบบนั้น จะเป็นลูกเหล็กกลมกลวง  ภายในบรรจุดินปืน  และมีสายชะนวนต่อออกมาครับ  เวลายิงออกไป

สายชะนวนจะติดไฟจากการเผาไหม้ของดินขับ  ลุกไหม้เข้าไปจุดระเบิด  ทำให้ลูกเหล็กกลมกลวงนั้น  ระเบิดแตกกระจายออกมา

นายทหารปืนใหญ่ในยุคนั้น  จะต้องคำนวนความเร็วในการลุกไหม้ของสายชะนวน  ความยาวของสายชะนวน  ให้สัมพันธ์กันกับ

ระยะที่จะยิงไปให้กระสุนตกครับ  บางครั้ง  คำนวนพลาด หรือ สายชะนวนดับซะก่อนที่จะระเบิด  ฝ่ายตรงข้าม  ก็สามารถที่จะ

เก็บกระสุนนัดนั้นกลับมายิงได้ใหม่อีก  ถ้าขนาดปากลำกล้องกว้างเท่ากัน  ลองดูเรื่อง Alamo ที่สร้างใหม่ซีครับ

ผู้การแทรวิส  อุ้มลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ ซานตาแอนนา ยิงมาแล้วไม่ระเบิดกลับไปให้ปืนใหญ่ของตนใช้ยิงอีกครั้ง...ขำ ๆ ดีครับ

คราวหน้า  จะค้นรูปมาให้ดูนะครับ  ว่าเป็นอย่างไร  วันนี้  ขอติดไว้ก่อนครับ

ภาพนี้ถ่ายจากมิวเซียมสยามที่ไปเที่ยวกับคุณชาญชัยมาเมื่อวันก่อน จะเห็นรูข้างบนลูกปืนลูกที่ 2 ทางซ้ายกับลูกใหญ่สุดทางขวา เหมือนจะเอาไว้ใส่สายชนวนอย่างที่คุณ  countryboy ว่าครับ  อ่านความเห็นที่ 6 แล้วก็นึกถึงบทความของคุณสัมพันธ์เรื่องหนึ่งที่บอกว่าทหารปืนใหญ่นั้นเป็น "เหล่าเทคนิค" มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

การตั้งแถวยิงกันพัฒนามาจาก  ฟาลังซ์ (Phalanx)

 (ข้อความข้างล่างขอตัดออก ตามเหตุผลในความเห็นถัดไปครับ - Webmaster)

อ่านความเห็นที่ 8 แล้วงงๆ ว่าเหมือนจะมีรูปแล้วไม่มี จึงลองเสิรชกูเกิ้ลดู ถึงเจอว่ามีต้นฉบับอยู่อย่างน้อย 2 แห่งที่ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=crazydogz&group=2  กับที่   http://apisit223.blogspot.com/ โดยส่วนตัว ไม่ค่อยอยากให้มีการ copy ของคนอื่นมาลงโดยไม่จำเป็น (เวลาเห็นบทความถูกลอกไปลงที่อื่นก็ไม่พอใจเหมือนกัน) จึงขอเปลี่ยนเป็นการทำลิงก์ให้เขาดีกว่าครับ