ส่วนนี้คือ แหกค่ายนรก เดียน เบียน ฟู ของไทยครับ ออกฉายปี 2520

ชุมพร เทพพิทักษ์ กำกับ สมบัติ เมทะนี,เนาวรัตน์ ยุกตะนันท์และนาท ภูวนัย แสดงนำ

ได้รางวัลพระสุรัสวดี (ตุ๊กตาทอง) ปี 2520

จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ดู เรื่องนี้จากทีวี สองเที่ยว ตัวหนังไม่เกี่ยวกับการรบที่ เดียน เบียน ฟู ระหว่างฝรั่งเศสกับเวียตนามครับ เป็นเรื่องแต่งขึ้นเกี่ยวกับค่ายกักกันของฝ่ายเวียตนามเหนือที่เมือง เดียน เบียน ฟู ที่มีทหารไทยถูกจับตัวไปขัง แล้วมีการแหกค่ายออกมาได้ หนังสนุกมากครับ

วีซีดียังหาชมได้ครับ

ถามเพิ่มเติมหน่อยครับว่า การรบที่เดียน เบียน ฟู แต่ละฝ่ายสูญเสีย กำลังพลและอาวุธ อย่างละเท่าไรบ้างครับ

ที่วิกิพีเดียภาษาอังกฤษ (http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Dien_Bien_Phu) ระบุความเสียหายของแต่ละฝ่ายในสงครามเวียดนามVSฝรั่งเศสไว้ดังนี้ครับ

ฝ่ายฝรั่งเศส ตาย 2,293 บาดเจ็บ 5,195 สูญหาย 1,729 ถูกจับเป็นเชลย 11,721 ซึ่งตายหลังการรบไปอีก 8,290 นาย แถมด้วยนักบินอเมริกันตายไปด้วย 2 นาย ครับ

ฝ่ายเวียดนาม ตาย 4,020 บาดเจ็บ 9,118 สูญหาย 792

เมื่อวันที่ 3 เมษายน ที่ผ่านมาซึ่งผมได้ไปร่วมงานสังสรรค์ของนักรบนิรนาม 333 หรือกลุ่มผู้ที่ไปรบในสมรภูมิลาวนั้น  ในงานได้กล่าวถึงเชลยศึกทหารไทย ที่ถูกส่งไปยังค่ายเดียนเบียนฟูด้วยครับ  ซึ่งมีทั้งหมด 215 นาย แต่ได้รับกลับมาเพียง 214 นาย โฆษกในงานยังพูดเล่นว่าอีกคนที่ไม่ได้กลับไปได้ภรรยาที่นั่นหรืออย่างไร  ที่จริงมีความพยายามที่จะหลบหนีกันอยู่เหมือนกันครับ  แต่ไม่ได้พูดถึงในรายละเอียด  พวกพี่เหงียนแกคงใจดีกว่าทหารเยอรมันใน The Great Escape ด้วยมั๊ง ฝ่ายเราถึงกลับมากันได้เกือบ 100%

ผมยังไม่ได้ดูหนังไทยที่กล่าวข้างต้น  แต่ดูจากจำนวนทหารไทยที่กลับมาได้  เดาไว้ก่อนว่าเรื่องในหนังคงแต่งขึ้นเองแบบเดียวกับนรกตะรุเตา  ยังไงก็จะหาหนังมาดูสักครั้งครับ

ขอแจมด้วยคนนะครับ  สำหรับหนังเรื่อง แหกค่ายรกเดียนเบียนฟู
หนังเรื่องนี้  ถ้าจำไม่ผิด  เป็นหนังสือที่แต่งโดย สยุมภู ทศพล อดีตนักกีฬาทีมชาติไทย
และอดีตทหารเสือพรานในสมรภูมิลาวครับ  ตอนนี้  ท่านเสียชีวิตไปแล้ว 
หนังสือ  อ่านสนุกครับ  แต่หนังผมไม่ได้ดู  แต่พอจะทราบว่า  มีการตัดเติมเสริมแต่งตาม
ธรรมชาติของหนัง  ขนาดพระเอก  ยังปิดตาข้างนึงเลยครับ  ถ้าจำไม่ผิด
ผมเอามาคุยกันกับเพื่อน ๆ หลายคนในตอนนั้น  ว่า  ต่อไปนี้  ผมจะไม่กินหน่อไม้อีกแล้ว
เพราะในหนังสือที่คุณ สยุมภู เขียนเล่าไว้นั้น  เชลยศึก  จะได้กินอาหารในแต่ละวัน
คือ  ข้าวประมาณหนึงฟายมือ  พร้อมหน่อไม้ต้มเกลืออีกหนึงกำ ต่อวัน ต่อคน
แต่ปรากฏว่า  ในหนัง  เชลยศึกแต่ละคน  นักกล้ามทั้งนั้น  ทหารเวียตนามเหนือ
ตัวอย่างกับหมาจู  ผมกลัวว่า  ถ้ากินหน่อไม้มาก ๆ ตัวจะโตครับ

ในหนังสือ  คุณสยุมภู ยังเล่าถึงเชลยศึกที่แปรพักคร์  น่าจะมีฉายาว่า ไอ้คอลาย

ที่คอยให้ข่าวการหลบหนีของเหล่าเชลยด้วยกันกับข้าศึก  เพื่อแลกกับความเป็นอยู่ที่ดีกว่าคนอื่นในค่ายด้วยครับ

Webmaster ลองติดต่อผู้การพันธิวาหน่อยซีครับ  ขอบทความเรื่องของ นักรบนิรนาม
ที่ท่านเขียนไว้มาลงให้เพื่อน ๆ ที่นี่ได้อ่านกันด้วย  ท่านเขียนไว้ในนิตยสารรายสัปดาห์
ฉบับหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เองครับ  มีบทสัมภาษณ์ สปอตไลท์ ซึ่งเป็นหัวหน้า แฟกซ์ ใน
ตอนนั้นด้วยครับ  และยังมีการกล่าวถึง คุณ สยุมภู เจ้าของบทประพันธ์เรื่องนี้ด้วย
ขอบคุณครับ

ข้อมูลเกี่ยวกับเชลยศึกฝ่ายฝรั่งเศสที่น่าสังเกตว่า ถูกจับถึง 11,721 และตายในภายหลังอีกตั้ง 8,290 นาย นี่เขาเป็นอะไรตายล่ะครับ  พวกเขาคงไม่ฆ่าตัวตายเพื่อหนีความอัปยศที่รบแพ้แบบเดียวกับนักรบเลือดบูชิโดเป็นแน่  และก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะป่วยตายมากมายขนาดนั้นในเวลาที่สงครามใกล้จะเลิกหลังเสร็จศึกเดียนเบียนฟูครับ

สำหรับหนังเรื่องถล่มค่ายนรกเดียนเบียนฟูนี้ ผมเคยดูสมัยเด็ก ๆ ก็ไม่ต่างจากหนังแนวระเบิดภูเขา เผากระท่อมสักเท่าไหร่  ก็เป็นธรรมดาสำหรับฝีมือ และศักยภาพการทำหนังของคนในยุคนั้นครับ

อ้อ มีอีกเรื่องคือ ถล่มค่ายนรกจางซีฟูครับ รู้สึกว่าจะกำกับดดยคุณทรนง ศรีเชื้อหรือไงนี่แหละครับ

ยังมีบทความในเว็บนี้ด้วยครับ    ในชื่อเรื่องสงครามฝรั่งเศส - เวียดมินห์    เขียนในมุมประวัติศาสตร์การสงคราม  เขียนค่อนข้างละเอียดกว่าที่อื่น    น่าสนใจมากครับ   ไม่ทราบว่าคุณโรจน์ และพี่ๆ ได้อ่านหรือยังครับ