สงครามใต้ทะเล ปฏิบัติการที่โลกไม่ลืมของฮิตเลอร์

ผู้เขียน พันทิวา

สนพ. Animate Group พิมพ์ครั้งแรก มกราคม 2557 240 หน้า

สารบัญ

บทที่ 1 กำเนิดอู-โบ๊ต

บทที่ 2 ปลาเหล็กเยอรมัน

บทที่ 3 "วูลฟ์แพ็ค" ผูงหมาป่าแห่งท้องทะเล

บทที่ 4 นักรบ "กางเขนเหล็ก" แห่งอู-99

บทที่ 5 ศึกยิบรอลต้า

บทที่ 6  สงครามคอนวอย

บทที่่ 7 ยุทธการปราบเรือดำน้ำ

บทที่ 8 ปฏิบัติการเรืออูในสงครามโลกครั้งที่สอง

บทที่ 9 ผู้การเรือดำน้ำโลกจารึก

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับประวัติของเรือดำน้ำเยอรมันในสงครามโลกครั้งที่ 2 มีการเท้าความไปถึงการใช้เรือดำน้ำในสงครามโลกครั้งที่ 1 ที่ต่อมานำมาปรับปรุงสร้างเรือดำน้ำและยุทธวิธีการรบในสงครามโลกครั้งที่ 2  มีรายละเอียดเกี่ยวเครื่องยนต์กลไก ระบบการทำงาน โครงสร้างตัวเรือและอาวุธของเรือ การพัฒนาโซนาร์และเรดาห์ รวมถึงเทคโนโลยี่อื่นเพื่อตรวจจับเรือดำน้ำและการใช้แผนยุทธวิธีต่างๆ เพื่อปราบเรือดำน้ำเยอรมันของฝ่ายพันธมิตร การปฏิบัติการครั้งสำคัญและนายทหารเรือผู้มีชื่อเสียงของเยอรมัน ในบทสุดท้ายมีเรื่องราวผู้การเรือดำน้ำของรัสเซียอีกหนึ่งท่านที่โลกต้องจารึกเพิ่มเข้ามา

อ่านแล้วได้ความรู้เกี่ยวกับเรืออูของเยอรมันเพิ่มขึ้นอีกมากมายครับ แต่เสียดายไม่มีรายละเอียดการปฏิบัติการจมเรือประจัญบาน "รอยัล โอ๊ค" ในฐานทัพเรืออังกฤษโดยเรือดำน้ำเยอรมันบุกเข้าไปเพียงลำเดียว

ถ้อยคำน่าสนใจจากหนังสือ

แต่ในสภาพความเป็นจริงแล้ว ทหารเรือทั่วโลกยอมรับและยกย่อง "ลูกเรือดำน้ำ" ไม่ว่าจะเป็นของฝ่ายใดก็ตามเพราะคนที่จะปฏิบัติงานในเรือดำน้ำได้จะต้องเป็นทหารที่มีความทรหดอดทน กล้าหาญ เสียสละ และเต็มไปด้วยความสามารถพิเศษเหนือกว่าทหารเรือผิวน้ำหลายเท่า (11)

นายกอังกฤษเคยกล่าวไว้ในเวลาต่อมาว่า "มีสิ่งเดียวที่ทำให้ข้าพเจ้าหวาดกลัวคือ...กองเรือดำน้ำเยอรมัน"  "ข้าพเจ้าตระหนักถึงความสำคัญของสงครามทางเรือมากกว่าการโจมตีทางอากาศต่อเกาะอังกฤษ การโจมตีโดยเรือดำน้ำถือว่าเป็นเรื่องราวเลวร้ายสำหรับเราแต่เป็นความฉลาดและความสามารถเป็นเลิศของพวกเยอรมัน" (25)

ซึ่งนักประวัติศาสตร์และนักการทหารต่างยอมรับว่าในบรรดานักรบเหล่าทัพต่างๆ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว นายทหารและลูกเรืออู-โบ๊ตได้รับการยกย่องว่าเป็นพวกที่ "หินที่สุด" (41)

ดังนั้นหนทางเดียวที่จะแก้ปัญหาการขาดแคลนเรือดำน้ำได้ก็คือ การปรับเปลี่ยนยุทธวิธีในการออกปฏิบัติการเสียใหม่ นี่จึงเป็นที่มาของปฏิบัติการ "รวมหมู่" เรือดำน้ำในการต่อตีเรือข้าศึกหรือที่เรียกกันว่า "วูลฟ์แพ็ค" (45)

"คริสเมอร์" ผู้บังคับการเรืออู 99 ซึ่งเคยประกาศอย่างอหังการ์และทำได้อย่างที่พูดว่า "ตอร์ปิโดหนึ่งลูกต่อเรือผิวน้ำหนึ่งลำ" (67)

จนในที่สุดทัพฟ้าของอังกฤษก็ประสบความสำเร็จ ทำให้นายพลเกอร์ริง ผู้บัญชาการทัพฟ้าของเยอรมันต้องถอนคำพูดที่ว่า "อังกฤษจะยอมแพ้ภายในหนึ่งเดือน หลังจากถูกถล่มด้วยฝูงบินทิ้งระเบิดของเรา" (126)

ฮิตเลอร์ลืมไปว่า ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่เขาไปตรวจเยี่ยมกองเรือดำน้ำของเดอนิช เขาเคยพูดว่า "ในทะเลแล้ว ฉันคือไอ้ขี้ขลาดที่ไม่รู้อะไรเลย" (128)

"ถ้าเรือเยอรมันได้ครองแอตแลนติก อังกฤษก็จะอยู่ในกำมือและเราจะเป็นฝ่ายชนะสงครามในที่สุด" (129)

แม้จะมีเสียงแย้งเบาๆ จากทางทหารเรือว่าทรัพยากรที่ทุ่มเทไปในการทิ้งระเบิดประเทศเยอรมัน สามารถนำมาใช้ในสงครามปราบเรือดำน้ำอย่างได้ผลมากกว่า แต่เสียงนั้นก็ลอยหายไปตามสายลม (139)

เพราะเรดาห์เปรียบเสมือน "ดวงตาอิเล็กทรอนิกส์" ที่สามารถมองเห็นได้ทั้งในความมืดและในสภาวะอากาศที่เลวร้าย (154)

จากการศึกษาและรวบรวมข้อมูลที่ได้ทำให้พวกเขาเห็นพ้องต้องกันว่าจำนวนเรือที่สูญเสียไปในขบวนคอนวอยขึ้นอยู่กับ "จำนวนครั้ง" ของการโจมตีจากเรือดำน้ำ และขนาดของการคุ้มกัน ข้อมูลอีกประการหนึ่งที่พวกเขาพบก็คือจำนวนเรือที่ถูกจมไม่มีความสัมพันธ์แต่อย่างใดกับจำนวนเรือที่มีอยู่ในขบวน" (168)

เดอนิชได้พูดถึงฮิตเลอร์ซึ่งเป็นผู้ที่เขาจงรักภักดีว่า "มีใครบ้างที่สามารถทำได้อย่างฮิตเลอร์ ซึ่งเข้าถึงความต้องการของสังคมและรวมใจของคนทั้งชาติให้เป็นหนึ่งเดียวได้โดยไม่เสียเลือดเนื้อ ผมคิดว่าฮิตเลอร์เป็นคนที่น่านับถือและน่าเลื่อมใส เพียงแต่ในระยะหลังฮิตเลอร์ไม่ยอมฟังความเห็นของใครทั้งสิ้นซึ่งนั่นเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เยอรมันต้องล่มสลาย" (213)

นับว่าเชอร์ชิลคือผู้ที่เล็งเห็นการณ์ไกลและคาดเดาอนาคตของยุโรปได้อย่างถูกต้อง เพราะหากแผนการอพยพคนเยอรมันของเดอนิชไม่เป็นผล เยอรมันตะวันออกซึ่งอยู่ภายใต้การยึดครองของรัสเซียก็คงจะยิ่งใหญ่เข้มแข็ง อันจะทำให้คอมมิวนิสต์สามารถแผ่ขยายอิทธิพลในยุโรปได้อย่างเต็มที่และเป็น "ภัยคุกคาม" ที่สำคัญของพันธมิตรอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ (237)