ข้อ4 ............ปี 2496 เป็นช่วงหลังส่งครามโลกครั้งที่ 2 ยุติลงใหม่ๆ ประเทศเพื่อนบ้านในแถบตะวันออกเฉียงใต้ ต้องเผชิญกับภัยคุกคามจากฝ่ายคอมมิวนิสต์ที่กำลังจะแผ่ขยายอิทธิพลเข้าไปครอบงำ จนผู้คนเกิดปัญหาความขัดแย้งทางความคิดแบ่งฝักแบ่งฝ่าย รบร่าฆ่าฟันกันเอง ทำให้รัฐบาลไทยในขณะนั้นต้องตระหนักคิดหาลู่ทางและมาตรการป้องกัน เพื่อมิให้คนไทยต้องตกเป็นเหยื่อของลัทธิดังกล่าว แต่มอบหมายให้หน่วยทหารที่มีอยู่ดำเนินการ ก็ติดเงื่อนไขขัดต่อสนธิสัญญาระหว่างไทยกับฝรั่งเศส ที่ระบุไว้ห้ามมิให้ นำกำลังทหารไปวางไว้ในระยะ 25 กิโลเมตร ของบริเวณแนวชายแดนไทย-ลาว ไทย-กัมพูชา  หากจะใช้กำลังตำรวจภูธร ก็มีไม่เพียงพอ เพราะภารกิจในการป้องกันและปราบปรามอาชญากรรม ดูแลความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน ก็หนักหน่วงอยู่แล้ว รัฐบาลและกรมตำรวจจึงตัดสินใจตั้งหน่วยงานขึ้นมาใหม่เพื่อปกปักษ์ รักษาสถานการณ์บริเวณแนวชายแดนโดยตรง จึงถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของ “ตำรวจตระเวนชายแดน”
 

ข้อ2............ตั้งแต่ปี 2530 นักศึกษาและประชาชนพม่า เคลื่อนไหวกดดันให้รัฐบาลทหารเปลี่ยนแปลงการปกครอง จึงถูกกวาดล้างปราบปรามอย่างหนัก ทำให้ชาวพม่าเหล่านี้หลบหนีมาอาศัยอยู่กับชนกลุ่มน้อยบริเวณแนวตะเข็บชายแดน และบางส่วนหนีเข้ามาในฝั่งไทย

รัฐบาลไทยให้ความช่วยเหลือทางมนุษยธรรมแก่ชาวพม่าที่หนีเข้ามาในประเทศไทย โดยรัฐบาลสมัยนายอานันท์ ปันยารชุน เป็นนายกรัฐมนตรี ได้อนุมัติให้จัดตั้งศูนย์นักศึกษาพม่าขึ้นที่บ้านมณีลอย ต.วังมะนาว อ.ปากท่อ จ.ราชบุรี ขึ้นเมื่อวันที่ 24 กันยายน 2534 และเริ่มรับนักศึกษา นักการเมือง และข้าราชการชาวพม่า เข้ามาพักพิงในศูนย์ดังกล่าวตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2535 เป็นต้นมา จนมีจำนวนมากกว่า 3,000 คน โดยอยู่ในความดูแลของสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (ยูเอ็นเอชซีอาร์)

ขณะที่บริเวณตะเข็บชายแดนไทยพม่าตั้งแต่ จ.กาญจนบุรี ไล่ไปจนถึง จ.ชุมพร เป็นพื้นที่อิทธิพลของกองกำลังกะเหรี่ยงกู้ชาติเคเอ็นยู (KNU : Kaaren National Union) ภายใต้การนำของนายพลโบเมียะ ซึ่งสู้รบกับทหารพม่ามาอย่างยาวนาน กระทั่งถูกทหารพม่าตีเมืองหลวงของกองกำลังกะเหรี่ยง (มาเนอปลอร์) แตก เมื่อปี 2538 กองกำลังกะเหรี่ยงจึงแตกแยกออกเป็นกลุ่มๆ

เดือนกุมภาพันธ์ 2540 ทหารพม่าบดขยี้กองกำลังกะเหรี่ยงอย่างต่อเนื่อง จนต้องถอยร่นมาประชิดชายแดนไทย โดยตั้งฐานที่มั่นอยู่ที่บ้านแม่ทะมี่ ฝั่งตรงข้ามรอยต่อ อ.สวนผึ้ง จ.ราชบุรี และ อ.เมือง จ.กาญจนบุรี แต่ก็ถูกทหารพม่าตีแตกหลังจากตั้งฐานได้เพียงเดือนเดียว

กองทัพกะเหรี่ยงจึงถอยร่นมาตั้งฐานที่บ้านท่ามะพริ้ง ตรงข้ามบ้านตะโกล่าง อ.สวนผึ้ง แต่ในเดือนเมษายนปีเดียวกันก็ถูกทหารพม่าตีแตกอีก กะเหรี่ยงต้องย้ายฐานที่มั่นอีกครั้งมาอยู่ที่บ้านแม่เพี้ยเล็ก และบ้านแม่เพี้ยใหญ่ ฝั่งตรงข้ามเขากระโจม อ.สวนผึ้ง ซึ่งครั้งนี้ด้วยชัยภูมิที่ได้เปรียบ ทำให้ทหารกะเหรี่ยงสามารถต้านทานกองทัพพม่าได้นานกว่า 2 ปี
ต่อมากะเหรี่ยงกลุ่มหนึ่งได้แตกออกจากการปกครองของนายพลโบเมียะ ตั้งกองกำลังขึ้นมาใหม่ใช้ชื่อว่า "ก็อดอาร์มี" หรือนักรบพระเจ้า มีกองกำลังทั้งเด็กและผู้ใหญ่ประมาณ 200 คน สู้รบกับทหารพม่าแบบกองโจร มีผู้นำเป็นเด็กแฝดลิ้นดำ 2 คน คือ จอห์นนี่ และ ลูเธอร์ ฮะทู มีฐานที่มั่นอยู่ที่หมู่บ้านกัมปรอ ฝั่งตรงข้ามเขากระโจม อ.สวนผึ้ง จ.ราชบุรี

กองกำลังกะเหรี่ยงกลุ่มนี้มีสายสัมพันธ์แนบแน่นกับกลุ่มนักศึกษาพม่า ที่พักพิงอยู่ในศูนย์มณีลอย มีการใช้พื้นที่ศูนย์นักศึกษาพม่าบ้านมณีลอย ในการเคลื่อนไหวทางการเมืองต่อสู้กับรัฐบาลพม่า
 

ขอความร่วมมือว่าโปรดใช้วิจารณญาณในการคัดลอกข้อความจากที่อื่นมาโพสต์ หากเห็นว่าจำเป็นควรแจ้งแหล่งข้อมูลหรือทำลิงก์ให้เขาด้วยครับ

อย่างไรก็ขอบคุณมากๆ สำหรับข้อมูลนะครับ

ในทัศนะผมแล้ว แนวคิดที่ว่าประเทศนั้นประเทศนี้ ซึ่งมีเขตแดนตามแผนที่ตั้งแต่ตรงนั้นถึงตรงนี้ เป็นของชนชาติใดชาติหนึ่งนั้น  เป็นแนวคิดที่พึ่งพัฒนามาเมื่อไม่กี่ร้อยปีมานี้  ดินแดนแต่ละแห่งล้วนประกอบด้วยหลายชนชาติ ที่ผสมผสานกันได้มากบ้างน้อยบ้าง  ดินแดนที่เป็น "ประเทศพม่า" ในปัจจุบันเอง ก็ประกอบด้วยคนหลายเชื้อชาติในทำนองนี้  แต่คนเชื้อชาติพม่าอาจจะอ่อนด้อยในเรื่องการสมานฉันท์กับเชื้อชาติอื่นสักหน่อย จึงต้องมีปัญหาต่อกันไม่จบไม่สิ้น

หนังเรื่องนี้ ผมดูตอนจบ ป.ตรี แล้วกำลังจะเรียน ป.โท ต่อ (คงพอเดาได้นะครับว่า  ผมเป็นคนรุ่นไหนแล้วครับ) ตอนนั้น ไม่ได้สนใจเรื่องประวัติศาสตร์ ชนกลุ่มน้อย หรือกระเหรี่ยงแต่อย่างใด  แต่ยอมรับว่าท่านมุ้ยทำหนังเรื่องนี้ได้ยอดเยี่ยมมาก ที่สำคัญ คือ ไปถ่ายทำในเขตรัฐฉานและได้ถ่ายทำภาพชีวิตของชาวไทใหญ่ในรัฐฉานรวมทั้งนายพลโบเมี้ยะตัวจริงด้วย  นับเป็นงานระดับมาสเตอร์พีซเลยครับ  หนังเรื่องนี้คอบเครื่อง  ตั้งแต่ แอ็คชั่น ชีวิต ปลุกใจ  และอื่น ๆ ครับ  และนับเป็นต้นแบบของหนังแอ็คชั่นไทยสมัยใหม่เลยละครับ (คือ เป็นจุดสิ้นสุดของการระเบิดภูเขา เผากระท่อมครับ)

ในแง่ประวัติศาสตร์  คงมีน้อยมากน่ะครับ แค่เป็นการอ้างอิงเล็กน้อยเท่านั้น จะหยิบยกมาเขียนคงยาก แต่ถ้าใครสนใจก็น่าลองนะครับ เดี๋ยวผมคงจะไปหามาดูอีกทีเหมือนกันครับ

ในข้อความของคุณ Pap ที่ว่ากะเหรี่ยงเลี้ยงตัวเองด้วยธุรกิจมืดนั้นไม่เคยปรากฏในความเป็นจริงแต่อย่างใด

มีแต่พม่าเท่านั้นที่กล่าวหาพวกเขาอย่างนี้ ทั้งที่พม่าเองสนับสนุนหว้าแดงให้ขายยาเสพติด หลังสงครามโลกกะเหรี่ยงได้รับการสนับสนุนจากฝรั่งเศษเรื่องอาวุธที่ใช้ต้านทหารพม่า แต่ไม่ใช่อาวุธเท่านั้นที่ยันพม่าได้  แต่การชำนาญพื้นที่ในการรบต่างหากที่เป็นปัจจัยสำคัญที่พวกเขาทำได้ดี

ก็เหมือนกับเวียดนาม ที่ยันอเมริกาได้ ด้วยการชำนาญพื้นที่ ทั้งที่อาวุธของเวียดนามเทียบอเมกาไม่ได้เลย