เรื่องนี้ผมเคยไปดูในโรงด้วยนะครับ ร้านเช่ามีนะครับ แต่ต้องไปร้านที่เปิดมานานๆ จริงๆ ผมเคยเห็นร้านแถวบ้านมีเช่า

สร้างจากเรื่องจริงที่บุคคลในภาพยนตร์หลายคนยังมีชีวิตอยู่ เขียนบทโดยวานิช จรุงจิตอนันต์ ที่ลำบากใจเพราะมีผู้โต้แย้งมากทีเดียวเกี่ยวกับตัวตนของบุคคลในประวัติศาสตร์ เช่นร้อยเอกถวิล นิยมเสน ผู้นำยุวชนหารออกรบที่สะพานนางสังข์จนเสียชีวิต ถูกแย้งจากทายาทว่าตัวจริงท่านไม่สูบบุหรี่ แต่ในหนังสูบแทบทุกฉาก ไทยเราสร้างหนังประวัตฺศาตร์ยากครับ ขนาดพระนเรศวรของท่ายมุ้ยยังโดนสับเสียเละ

ผมมีวีซีดีอยู่ชุดนึง ซ้อมาหกเจ็ดปีแล้ว เป็นหนังซองด้วย เจ้าของกระทู้ลองไปหาดู ถ้ายังไม่ได้ก็บอกมาอีกทีแล้วกัน

เรียนคุณกิติ

ผมก็สนใจ ไม่เคยเห็นเป็นแผ่นมาก่อน อยู่บ้านนอกก็อย่างนี้ เป็นอันผมจะติดต่อทางอีเมล์นะครับ

พึ่งได้ดูที่ไทยพีบีเอสเมื่อคืน กรณีรอ.ถวิล สูบบุหรี่นี่ยังไงก็ไม่ควรมี ที่รู้สึกขัดๆ มากที่สุดเป็นชุดทหารญี่ปุ่นครับ สีดูซีดๆ ชอบกล หมวกเหล็กก็เป็นแบบอเมริกันที่เคยใช้ในกองทัพไทย แต่ฉากรบยอมรับว่าดุเดือดสมจริงครับ

ที่ต้องน้ำตาซึมท้ายเรื่องคือตอนที่มีรถทางการออกมาบอกให้ทั้งสองฝ่ายหยุดยิง คำพูดของยุวชนทหารที่ว่า "ยอมแพ้ทำไม เรายังไม่ตาย" ยังสะเทือนใจอยู่เลยครับ

ท้ายเรื่องเศร้ามากคะดูเเล้ว

น้ำตาร่วงเลย

อะคะ

ถ้าเกิดไม่มีคำสั่งหยุดยิง เราจะสู้ได้นานแค่ใหนครับ

ขออภัยตอบช้าไปหลายวันเพราะหลบไปราชการที่ฟิลิปปินส์พึ่งกลับมา

ตามเรื่องในหนังรู้สึกว่ากระสุนเราใกล้จะหมดอยู่พอดี ในหนังสือของ โรม บุนนาค บอกว่าตอนเริ่มปะทะ รอ.ถวิลได้ให้ยุวชนทหาร 2-3 คน ไปเอากระสุนมาเพิ่มเติม แล้วไม่ทราบหายกันไปไหน ถ้าได้กระสุนชุดนี้มาคงยันได้อีกพักหนึ่ง แต่ก็จะสูญเสียมากขึ้นทั้งสองฝ่าย

อยากได้ VCD มาดูเหมือนกันค่ะ  วันนั้นได้ดูในทีวีแล้วชอบมาก  ใครมีกรุณาติดต่อด้วยได้มั้นคะ  ต้องการมากๆ  หาตามร้านเช่าแล้วไม่มีเลยค่ะ  หายากมากขอบคุณค่ะ

หนังไทยมีข้อจำกัดทั้งข้อมูลอุปกรณ์ประกอบฉาก  ทุนก็น้อย

เรื่องนี้ดีที่นำเอาเรื่องความกล้าหาญสมัยก่อนมาให้ดูกัน เป็นวีรกรรมที่ออกมาเป็นภาพยนตร์

ทหารญี่ปุ่นใส่หมวกอเมริกาก็ทำใจครับ หาหมวกญี่ปุ่นยาก ทำก็ไม่เหมือน  ในหนังทหารญีปุ่นบางคน(ตำรวจไทยด้วย)ใช้ปืน ปลยบ.88(เอ็ม 1)ของอเมริกา

ทหารชุมพร-หน่วยฝึกยุวชน-ใช้ปืน เอ็ม 60 เฉยเลย  หาปืนกลเลวิสที่ ทบ.ไทยใช้สมัยนั้นเข้าฉากไม่ได้ คอหนังสงครามเห็นก็ขัดตาอยู่เอง

เสื้อผ้าก็หาผ้าโบราณไม่ได้ เลยใหม่เอี่ยมไม่ถูกยุค

แต่เรือรบญี่ปุ่นนี่ต้องทำใจจะไปหาที่ไหนมาเข้าฉาก  ก็เลยเห็น รล.พระทอง รล.มัตโพน ราชนาวีไทยเข้าฉากแทน  หนังฝรั่งหลายเรื่องก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน

ตอนคำสั่งหยุดยิงมาก็เข้าใจว่าเราแพ้ ไม่ว่าทหาร-ตำรวจ-ยุวชน-ประชาชน ทุกคนร้องไห้ทั้งนั้นที่เราเสียเมือง  อาวุธก็น้อย แต่ใจสู้ คนไทยเราเมื่อศึกติดเมืองพร้อมสู้ตายทั้งนั้น

ว่างศึกก็รบกันเอง เป็นอย่างนี้มาตลอดประวัติศาสตร์

เรื่องญี่ปุ่นมาฝังตัวในไทยสายลับนี้เรื่องจริง เคยฟังผู้ใหญ่ท่านเล่าตอนเป็นเด็กๆ

ใครมีหนังเรื่องนี้ อยากให้เขียนบทความครับ ผมก็ชอบมากครับแต่หาดูไม่ได้เลย ใครมีกรุณาอีเมลมาพูดคุยกันบ้างนะครับ

ถ้าใครสร้างหนังประวัติศาสตร์ไทยตอนนี้น่าจะแก้ปัญหาเรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์สมัยเก่าๆ ด้วยการหล่อเรซินแบบในหนังพระนเรศวรฯ หรือเบื้องหลัง Band of Brothers เห็นก็ใช้ปืนที่ทำจากยาง (หรือเรซินนั่นเอง?) จะได้ไม่ขัดความรู้สึกเหมือนเอาอาวุธสมัยหลังมาใช้ครับ

ล่าสุดผมก็ได้รับชมทางไทยพีบีเอสเช่นกัน ผมก็ไปลองหาซื้อตามที่ต่างๆก็ไม่พบ สงสัยต้องไปหาดูแผ่นผีซะแล้วครับ

ผมลูกหลานคนนครศรีธรรมราช
คนแก่ๆเค้าเล่าว่ายุ่นมันมาแฝงตัว ออกไปนั่งตกปลาทุกๆวันแถวๆท่าแพ(ใก้ลๆกับค่ายทหารถนนอ้อมค่าย) ที่จริงแล้วมาวัดระดับน้ำว่าเอาเรือเข้ามาได้มั้ย และก็หลายๆอย่างครับ  และเล่าว่าทหารยุ่นขึ้นไปต่อสายหรือทำไรไม่รู้ ถุกทหารไทยยิ่งร่วงคนแล้วคนเล่าก้ยังปืนขึ้นไปอยุ่นั้นแหละ............

ถ้าไม่สั่ให้หยุดยิง

กองทักทหารตำรวจยุวชนทหารลูกเสือและชาวบ้านก็ตายกันเรียบอ่ะสิคาบ

ตามความเป็นจริงครับ

ที่ไทยยิงเขาได้เยอะก็เพราะทางกรุงเทพยอมแพ้แล้ว

ข่าวยังมาไม่ถึงจังหวัดห่างไกลคาบ

ทหารญี่ปุ่นเลยโดนยิงเป็นผักปลาโดยที่ไม่รู้เรื่อง

น่าสงสารครับ

เง้อ

ก่อนอื่นก็ต้องขออภัยที่มาตอบทีหลังจากความเห็นล่าสุดตั้งหลายวัน แต่กลับมาอ่านทีไรรู้สึกทะแม่งๆ ทุกที ขออธิบายอย่างนี้แล้วกันครับ ผู้ที่ศึกษาวิชาทหารหรือประวัติศาสตร์การรบย่อมทราบดีว่าการรบแบบนี้ ฝ่ายรับย่อมได้เปรียบจากการเป็นเจ้าถิ่นเจ้าของภูมิประเทศ อยู่ในที่กำบัง ขณะที่ฝ่ายรุกต้องวิ่งเข้าหาอยู่ตลอด โดยทั่วไปฝ่ายรุกจึงต้องสร้างความได้เปรียบ เช่น

1. การหาข่าวสารต่างๆ ล่วงหน้า ซึ่งญี่ปุ่นได้ส่งสปายมาสำรวจจุดยกพลขึ้นบกไว้แล้วว่าตรงไหนน้ำลึกแค่ไหน พื้นดินอย่างไร ฯลฯ

2. รักษาความลับในการโจมตี และเลือกโจมตี ณ เวลา และสถานที่ที่ฝ่ายรับคาดไม่ถึง ตรงนี้ญี่ปุ่นก็สร้างเซอร์ไพร้สพอสมควร แต่ไทยก็ยังมีเวลาส่งกำลังไปยันได้

3. ต้องมีคนมากกว่าสัก 2-3 เท่าขึ้นไป แน่นอนว่าญี่ปุ่นมีกำลังมากกว่าในทุกจุดที่ยกพลขึ้นบก

4. ต้องมีอาวุธหนักพวกปืนใหญ่ ปืนเรือ เครื่องบิน สนับสนุน ในวันนั้นถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนไม่มีจุดไหนที่ญี่ปุ่นใช้อาวุธสนับสนุนเหล่านี้อย่างจริงจัง กลายเป็นทหารราบปะทะกันล้วนๆ แต่เราอยู่ในที่กำบัง พี่ยุ่นต้องเดินเข้าหา

ความสูญเสียของญี่ปุ่นน่าจะมาจากการขาดปัจจัยที่ 4 + ความใจสู้ของคนไทยเราเอง คงไม่เกี่ยวกับเรื่องฝ่ายไหนรู้-ไม่รู้เรื่องรัฐบาลไทยยอมหยุดยิงหรอกครับ